شمیم یاس

«یکصد و بیست هزار نفر»! نه مقدمه می‌خواهد و نه تشریح. پاسخ به همین سوال کافی است: این یکصد و بیست هزار نفر کجا بودند وقتی که شورای امنیت یثرب داشت قطعنامه صادر می‌کرد علیه علی(ع)؟ فاطمه(س) باید پیک بفرستد سراغ مهاجر و انصار تا یادشان بیاید وقایع سال گذشته را؟ و بعد دست‌های بسته‌ای را به دست‌های «باز»ی بزنند و شایعه کنند که علی(ع) با فلانی بیعت کرده است! علی(ع) بیعت هم بکند شعور خیلی از مهاجر و انصار را به تمسخر گرفته است! فاطمه(س) سکوت هم بکند درهای بسته خانه‌ها به مسجدالنبی(ص) خود گواهی می‌دهند که عجیب خودشان را به نفهمی زده‌اند اهل سقیفه و سقیفه، «فراموشخانه غدیر» است.
همان‌ها که دیروز نزد پیامبر سعایت کرده بودند که علی(ع) خشن(!) است و پیامبر هم تأکید کرده بود که:«انه خشن فی ذات‌الله!» حالا ایراد بنی‌اسرائیلی‌شان این بود:«کثره دعابته و صغر سنه!» این است جرم علی(ع):«جوان بودن و شوخ بودن!» و بعد که یادآوری کنی بیعت غدیر را، بنشینند به بحث فلسفی که منظور پیامبر از «ولی» این بود یا آن! خسته نباشید فیلسوفان و متکلمان!
پیامبر(ص) پیش از غدیر بارها، آشکار و پنهان به علی(ع) اشاره کرده بود و حالا در یک اجتماع یکصد و بیست‌هزار نفریِ بی‌همتا، مأمور شده بود که موضوع را آشکارتر بیان کند. خفقان را ببینید که خدا باید به پیامبرش اطمینان بدهد که من جان تو را حفظ می‌کنم، حرفت را بزن! رسالتت را ناقص مگذار! «والله یعصمک من‌الناس!» این یک اقدام جسورانه است. آقا! خانم! «هذا علی!» دست علی(ع) را می‌گیرد:«هذا علی» این علی(ع) را می‌گویم و نه علی دیگری! این علی(ع) و نه فلانی و فلانی و فلانی! این یعنی نفی کاندیداهای خودساخته ریاست! یک کلکسیون تمام عیار از اتمام حجت! مردم دسته‌دسته با علی(ع) بیعت می‌کنند و تبریک می‌گویند! یکی از منکران هم در برابر دیدگان حیرت‌زده دیگران، عذاب می‌شود! «سئل سائل بعذاب واقع!» خدا شوخی ندارد با تو مردِ سائل!
و خدا با علی(ع) هم خویشاوندی ندارد. حکومت باید در دست عالمِ عادل باشد و چه کسی از علی(ع) عالم‌تر و عادل‌تر؟ طول می‌کشد تا مردم این را بفهمند. کار روزگار را ببین! ۲۵ سال می‌گذرد. درست در سالروز غدیر، تقریبا در همان ساعاتی که ۲۵ سال پیش، مردم در میانه صحرا مشغول بیعت با علی(ع) بودند، مردم معترض به سیاست‌های عثمان، به خانه علی(ع) هجوم می‌برند که دستت را بده تا بیعت کنیم!
دوباره بیعت؟! حاجی! تو احتمالا ۲۵ سال پیش در راه بازگشت از حج درست در همین روز و ساعت با من بیعت نکردی؟! هجدهم ذی‌الحجه سال ۱۰ هجری را یادت هست؟ «ذرونی والتمسوا غیری: رهایم کنید و به سراغ دیگری بروید!» حاجی! تو تاب عدالت علی(ع) را نداری! علی(ع) پیش‌گویی نمی‌کند، بلکه این قوم را و این جامعه را می‌شناسد:«حوادث رنگارنگ و فتنه‌ها در پیش است و دل‌ها بر این بیعت، ثابت و عقل‌ها بر این پیمان، استوار نمی‌ماند!» و راست گفته بود علی(ع). صدیق اکبر تویی که خدا از تو راضی است! و بگذار بگذرم از آن‌چه که بر تو گذشت…
کوتاه سخن؛ غدیر یک واقعه تاریخی نیست؛ یک گونه جهان‌بینی است. غدیر یعنی ترجیح جهان‌بینی علی(ع) بر جهان‌نبینی و خودبینی و خودپرستی! غدیر جلوه جهان‌بینی علی(ع) است و جهان علی(ع) جهانی متفاوت است. ۲۵ سال که سهل است، بشر اگر ۲۵۰۰ سال هم سرگردان بماند، بالاخره روزی هجدهم ذی‌الحجه‌ای می‌رسد که هجوم می‌برد به خانه علی(ع) تا دست علی(ع) را بگیرد و علی(ع) بزرگوارتر از آن است که دست رد به سینه بشریت بزند!