شمیم یاس

پله پله می رسیم تا نیمه ی ماه

ماه ما هم می رسد این نیمه از راه

کاش کاش کاش

این ابر غیبت برد باد مناجات

تا شویم ما از وجود ماه آگاه

پله پله می رسیم تا نیمه ی ماه

ماه ما هم می رسد این نیمه از راه

کاش کاش کاش

این ابر غیبت برد باد مناجات
]

تا شویم ما از وجود ماه آگاه

[image:27679

ادامه »

پله پله می رسیم تا نیمه ی ماه

ماه ما هم می رسد این نیمه از راه

کاش کاش کاش

این ابر غیبت برد باد مناجات

تا شویم ما از وجود ماه آگاه

پرسش :
لقب های امام علی(ع) چیست و کدامیک مشهورتر است؟

پاسخ :
ژرفاى اقيانوس شخصيت على عليه السلام را دسترس نيست و ابعاد عظيم شخصيت آن چهره بى بديل تاريخ ، يافتنى نيست . امام عليه السلام ، القاب [۱] و اوصاف بسيارى دارد كه هر كدام ، اشاره اى دارند به بُعدى از ابعاد والاى علمى ، عملى ، فرهنگى ، اجتماعى ، معنوى و سياسى شخصيت او . بسيارى از اين القاب ، به روزگار پيامبر خدا شناخته شده بود ، كه پيامبر خدا ، امام عليه السلام را بدانها خطاب مى كرد .
برخى از اين القاب چنين اند : «أعلمُ الاُمّة» ، «أقضَى الاُمّة» ، «أوّلُ مَن أسلَمَ» ، «أوّلُ مَن صلّى» ، «خير البشر» ، «أمير المؤمنين» ، «إمام المتّقين» ، «قائد الغُرِّ المُحَجَّلين» ، «سيّد المسلمين» ، «سيّد المؤمنين» ، «يعسوب المؤمنين» ، «الأنزع البطين» ، «عمود الدين» ، «سيّد الشهداء» ، «سيّد العرب» ، «راية الهدى» ، «باب الهدى» ، «حَيدر» ، «المرتضى» ، «الولىّ» و «الوصىّ» . [۲]
پيامبر خدا ، امام عليه السلام را با اين القاب ياد مى كرد و به واقع ، با توجّه به آينده امّت اسلامى و مسئوليت بزرگ على عليه السلام در آينده امّت ، با اين القاب ، ابعاد شخصيت او را مى شناسانْد و به جايگاه والاى او در رهبرى ره مى نمود و براى آن ، زمينه سازى مى كرد .
در ميان القاب على عليه السلام ، دو لقب از بقيه مشهورتر است:
۱ . امير المؤمنين
لقب «امير المؤمنين» ، ويژه على عليه السلام است و ديگرى را با اين لقب ياد كردن ، شايسته نيست . بر اساس متون مختلف روايى كه بخشى از آنها پس از اين مى آيد ، حتّى ساير امامان معصوم عليهم السلام را نيز نمى توان با اين عنوان ، ياد كرد . [۳]
۲ . وصى
اين عنوان ، در همان روزگاران حياتِ پيامبر خدا چنان براى على عليه السلام مشهور بود كه دور ونزديك ، و دوست و دشمن ، از اين عنوان مولا آگاهى داشتند. متون تاريخى و روايى اين حقيقت، خواهد آمد و اكنون ، تنها به يكى از آنها اشاره مى كنيم . در جنگ جمل ، جوانى از بنى ضبّه از زمره جمليان بيرون آمد و به رجزخوانى پرداخت و گفت:
ما بنى ضبّه ، دشمنان على هستيم
آن كه از قديم به «وصى» شناخته مى شود . [۴]

________________________________________
[۱] لقب ، غير از كنيه است و همان صفت مشهورى است كه براى ستايش يا نكوهش شخص به كار مى رود ، مانند صادق و كذّاب .
[۲] به ابواب مرتبط با لقب ها در همين كتاب ، رجوع كنيد .
[۳] ر . ك : ج ۲ ص ۸۹ (اختصاص داشتن عنوان «امير المؤمنين» به على) .
[۴] ر. ك : ج ۱ ص ۶۱۷ (وصايت امام على در ادبيات صدر اسلام)

لقب های امام علی(ع) چیست و کدامیک مشهورتر است؟

ژرفاى اقيانوس شخصيت على عليه السلام را دسترس نيست و ابعاد عظيم شخصيت آن چهره بى بديل تاريخ ، يافتنى نيست . امام عليه السلام ، القاب [۱] و اوصاف بسيارى دارد كه هر كدام ، اشاره اى دارند به بُعدى از ابعاد والاى علمى ، عملى ، فرهنگى ، اجتماعى ، معنوى و سياسى شخصيت او . بسيارى از اين القاب ، به روزگار پيامبر خدا شناخته شده بود ، كه پيامبر خدا ، امام عليه السلام را بدانها خطاب مى كرد .
برخى از اين القاب چنين اند : «أعلمُ الاُمّة» ، «أقضَى الاُمّة» ، «أوّلُ مَن أسلَمَ» ، «أوّلُ مَن صلّى» ، «خير البشر» ، «أمير المؤمنين» ، «إمام المتّقين» ، «قائد الغُرِّ المُحَجَّلين» ، «سيّد المسلمين» ، «سيّد المؤمنين» ، «يعسوب المؤمنين» ، «الأنزع البطين» ، «عمود الدين» ، «سيّد الشهداء» ، «سيّد العرب» ، «راية الهدى» ، «باب الهدى» ، «حَيدر» ، «المرتضى» ، «الولىّ» و «الوصىّ» . [۲]
پيامبر خدا ، امام عليه السلام را با اين القاب ياد مى كرد و به واقع ، با توجّه به آينده امّت اسلامى و مسئوليت بزرگ على عليه السلام در آينده امّت ، با اين القاب ، ابعاد شخصيت او را مى شناسانْد و به جايگاه والاى او در رهبرى ره مى نمود و براى آن ، زمينه سازى مى كرد .
در ميان القاب على عليه السلام ، دو لقب از بقيه مشهورتر است:
۱ . امير المؤمنين
لقب «امير المؤمنين» ، ويژه على عليه السلام است و ديگرى را با اين لقب ياد كردن ، شايسته نيست . بر اساس متون مختلف روايى كه بخشى از آنها پس از اين مى آيد ، حتّى ساير امامان معصوم عليهم السلام را نيز نمى توان با اين عنوان ، ياد كرد . [۳]
۲ . وصى
اين عنوان ، در همان روزگاران حياتِ پيامبر خدا چنان براى على عليه السلام مشهور بود كه دور ونزديك ، و دوست و دشمن ، از اين عنوان مولا آگاهى داشتند. متون تاريخى و روايى اين حقيقت، خواهد آمد و اكنون ، تنها به يكى از آنها اشاره مى كنيم . در جنگ جمل ، جوانى از بنى ضبّه از زمره جمليان بيرون آمد و به رجزخوانى پرداخت و گفت:
ما بنى ضبّه ، دشمنان على هستيم
آن كه از قديم به «وصى» شناخته مى شود . [۴]

________________________________________
[۱] لقب ، غير از كنيه است و همان صفت مشهورى است كه براى ستايش يا نكوهش شخص به كار مى رود ، مانند صادق و كذّاب .
[۲] به ابواب مرتبط با لقب ها در همين كتاب ، رجوع كنيد .
[۳] ر . ك : ج ۲ ص ۸۹ (اختصاص داشتن عنوان «امير المؤمنين» به على) .
[۴] ر. ك : ج ۱ ص ۶۱۷ (وصايت امام على در ادبيات صدر اسلام)

واژه «رمضان» از ريشه «رَمَضَ» است ، به معناى بارانى كه اوّل پاييز مى بارد و هوا را از خاك و غبارهاى تابستان پاك مى كند و يا به معناى داغىِ سنگ از شدّت گرماى آفتاب . [۱]

 امّا درباره اين كه چرا اين نام بر يكى از ماه هاى سال ، گذاشته شده است ، زمخشرى (م ۵۲۸ ق) گويد :
 اگر گويى : «چرا ماه رمضان را به اين نام ناميده اند؟» ، گويم : روزه در ماه رمضان ، عبادتى ديرين است ، و گويا عرب ها اين نام را به خاطر داغ شدنشان از حرارت گرسنگى و چشيدن سختى آن ، نهاده اند ، همچنان كه به آن «ناتق (رنج آور)» هم گفته اند ؛ چون سختى روزه ، آنان را به رنج و زحمت مى افكند .
 و گفته اند : چون نام ماه ها را از زبان قديم نقل كرده اند ، آنها را با زمان هايى كه در آنها قرار داشتند ، ناميده اند و اين ماه ، در روزهاى گرم و داغ بوده است . [۲]
 شمارى از روايات ، اين نام گذارى را به سبب نقشى دانسته اند كه ماه رمضان در پاكسازى آئينه جان از آلودگى هاى گناهان و پاكسازى روان از زنگار خطاها دارد . از پيامبر صلى الله عليه و آله روايت است :
إنّما سُمِّيَ رَمَضانُ ؛ لِأَ نَّهُ يُرمِضُ الذُّنوبَ ؛ [۳]

اين ماه را رمضان ناميده اند : چون گناهان را مى زدايد .

اين وجه در نام گذارى ، از يك سو با ريشه لغوىِ «رمضان» و از سوى ديگر با بركات ، رهاوردها و آثار آن ، هماهنگ و متناسب است .

 

[۱] ر . ك : تفسير الفخر الرازي : ۵ / ۸۹ والعين : ۳۲۷ . يادآورى اين نكته لازم است كه فخر رازى ، اين دو معنا را در اشتقاق «رمضان» ، از خليل بن احمد فراهيدى نقل كرده است؛ ليكن پوشيده نماند كه معناى نخست ، در بيشتر فرهنگ هاى لغت نيامده است . از سوى ديگر ، در تهذيب اللغةى ازهرى آمده است : «ابر و بارانِ رمضى يعنى ابر و بارانِ آخر تابستان و اوّل پاييز كه چون گرما و حرارت خورشيد را به خود مى گيرند ، رمضى ناميده شده اند» ( تهذيب اللغة : ۲ / ۱۴۶۹ ) .

تصاویری که مشاهده می‌کنید، تصاویری نادر از کربلای معلی، بارگاه مطهر حضرت سید الشهدا (ع) و قمر بنی هاشم حضرت اباالفضل العباس (ع) در سال ۱۹۱۰ میلادی یعنی یک قرن پیش است

کربلا ضریح حضرت ابا الفضل العباس، قمر بنی هاشم

کربلا منطقه مخیم

کربلا حرم مطهر حضرت ابا الفضل العباس، قمر بنی هاشم پیش از تذهیب

کربلا نهر علقمه زیر مزار حضرت ابا الفضل العباس، قمر بنی هاشم

کربلا سال ۱۸۱۰ میلادی

کربلا سال ۱۸۱۰ میلادی

کربلا بارگاه سید الشهدا با سه مناره

کربلا دروازه القبله بارگاه حضرت ابا الفضل